Sinds 2006 doen jaarlijks ongeveer 5.000 deelnemers mee aan Alpe d’HuZes. De bedoeling van dit sportieve evenement is om zoveel mogelijk geld op te halen voor onder andere onderzoeken naar kanker. Sanne Pen, een 34-jarige vrouw uit Veenendaal, heeft de tocht samen met een vriendin gefietst. Dit als eerbetoon aan haar moeder die in 2010 aan de gevolgen van kanker overleed. Sanne vertelt haar verhaal ter inspiratie voor anderen, en om andere mensen kracht te geven. We bespreken hoe ze zich heeft voorbereid, haar beweegreden en hoe ze deze periode heeft ervaren.
Tekst: Job Boers
De tocht begint in het dorp Le Bourg d’Oisans in Frankrijk. Voorafgaand verblijven veel deelnemers al een week in dit bergdorpje. Volgens Sanne heerst daar die week al een heel bijzondere stemming. Vanuit Le Bourg d’Oisans volgt een veertien kilometer lange beklimming van de Alpe d’Huez, een berg met 21 haarspeldbochten en een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9. Deze zware route staat symbool voor de moeilijke weg die kankerpatiënten doorlopen. Daarbij is het motto van de organisatie: ‘opgeven is geen optie’. Voor veel klimmers staat centraal om te ervaren hoe het is om stuk te gaan, maar toch elke keer weer door te gaan. De organisatie wordt gerund door vrijwillige professionals, waardoor alle donaties volledig gedoneerd worden aan het Alpe d’HuZes/KWF-fonds. Sinds 2006 heeft de organisatie meer dan 183 miljoen euro aan sponsorgeld opgehaald.
Waarom deed je mee aan Alpe d’HuZes?
“Het was een eerbetoon aan mijn moeder die na een ziekbed van een jaar overleed. Nadat ze schoon was verklaard, kreeg ze in januari pijn in haar nek. Het bleek dat het volledig was uitgezaaid naar haar rugwervels. De laatste vier weken ging het snel en zagen we haar van een sterke vrouw aftakelen naar een vrouw met veel pijn. Dat was mensonterend om te zien, het was een moeilijke tijd voor ons. In 2013 zag ik een programma over Alpe d’HuZes op televisie. Hierdoor besloot ik deze pittige etappe te fietsen. Ik wilde dit eerst alleen
doen, maar uiteindelijk ging een vriendin mee en hebben we in 2014 de tocht samen gefietst. Dat was precies in de periode waarin de financiële problemen bij de organisatie aan het licht kwamen. Ik wilde de uitdaging alsnog aangaan, omdat als je er niets aan doet, er helemaal geen geld binnen komt. Ik vond het daarom ook fijn om mijn steentje bij te dragen.”
Hoe heb je je voorbereid?
“Ik was niet aangesloten bij een fietsclub, dus ik had de fiets puur gekocht voor de tocht. Gelukkig was ik in die periode echt fit. Mijn doel was dan ook om de etappe drie keer te fietsen. Vooraf heb ik een medische keuring ondergaan, waarbij ik een fietstest moest doen en mijn ogen en bloed gecheckt werden. In die periode hockeyde ik vrij fanatiek bij de Haaskamp in Amerongen. Dit was ongeveer 30 minuten fietsen vanaf Veenendaal, waarbij ik ook de Amerongse Berg, met een gemiddeld stijgingspercentage van 2,7, over moest. Ter voorbereiding fietste ik voordat de hockeytraining begon de Amerongse Berg een paar keer op en neer. Daarnaast trainde ik veel op lange stukken, heb ik getraind op de Amstel Gold Race-route en liep ik de Nijmeegse Vierdaagse.”
Hoe heb je de week in Frankrijk beleefd?
“Ik ben een week van tevoren samen met mijn zusje, vriend en de ouders van de vriendin ernaartoe gegaan. We maakten die week wandeltochten en kleine fietstochten. Het was een bijzondere week met het ophalen van mooie herinneringen. Bij het ophalen van de kleding werd er een groepsfoto gemaakt met alle deelnemers. Het was de hele week mooi weer maar precies op die dag regende het. Maar net voordat het fotomoment zou plaatsvinden, begon de zon te schijnen en natuurlijk keek iedereen met verbazing naar de lucht. Ja, dat was een besefmoment dat het heel bijzonder was. Alsof het zo moest zijn. Als ik er achteraf op terugkijk, dan ben ik die hele week eigenlijk ‘geleefd’. Het was een soort roes. Het is namelijk één grote familie op de berg en je ontmoet veel bijzondere mensen. Het schept echt een band; daardoor raakte ik nog meer gemotiveerd om aan dit bijzondere evenement mee te doen. Ja, we hebben ook emotionele momenten gehad, maar dat versterkte het gevoel om het te doen ter nagedachtenis aan mijn moeder.”
Hoe worden tijdens het evenement de overleden dierbaren herdacht?
“Allereerst hangt er op de berg, overal waar je komt, een bijzondere sfeer onder iedereen. Daarnaast worden de bochten van de Alpe d’Huez verlicht door duizenden kaarsen waaraan ook een persoonlijke boodschap kon worden toegevoegd. Bij het startplein van Alpe d’Hu-Zes is ook een aparte plek ingericht voor mensen die even alleen willen zijn. En je kunt een boodschap achterlaten aan de zogeheten hartenkretenmuur. Je merkte dat alles in het teken staat van samenhorigheid.”
Hoe heb je de tocht zelf ervaren?
“De tocht vindt hoog in de bergen plaats, dus bij aankomst moest ik echt wennen aan de ijle berglucht. Gelukkig ging dat vrij snel doordat ik vroeger veel in Zwitserland ben geweest. De tocht zelf is erg zwaar, en je ziet fietsers onderweg echt kapot gaan. Ondertussen probeert iedereen elkaar te motiveren of een duwtje in de rug te geven. Langs de kant zijn mensen ook heel fanatiek, de mensen pakken je bij het zadel en rennen zelfs met je mee. Voor mijn gevoel ben ik fluitend omhoog gefietst, maar eenmaal boven deed ik in het zonnetje een drankje en verzuurde ik helemaal. Het doel was om drie keer te fietsen, maar uiteindelijk heb ik het twee keer gehaald, waar ik natuurlijk ook blij mee ben.”
Hoe kijk je terug op je deelname?
“Op een goede manier en met een gevoel van trots. Toen ik de beelden terugkeek kwamen de emoties
weer boven. Naast de fysieke inspanning merkte ik dat het mentaal ook veel van je vraagt, waardoor je in een emotionele rollercoaster zit. Een paar jaar later werd ik nog een keer gevraagd de tocht te fietsen. Ik heb dat niet gedaan omdat ik niet wil dat het speciale gevoel wat ik nu heb zou vervagen. Ik sta er wel voor open om nog aan een andere bijzondere actie mee te doen. Wie weet komt dat nog wel.”
